DA LI SE OBREZATI ILI NE?
Od estetske potrebe do religiozne pozadine, obrezati se ili ne predstavlja verovatno najtežu odluku koju jedan muškarac mora da donese pogotovu ukoliko je donosi sam tj. ukoliko na to nije primoran zbog nekog medicinskog problema. Koliko je prosečan muškarac vezan za svog vršnjaka i koliku traumu za njega predstavlja bilo kakva intervencija u toj regiji, pogotovu ukoliko ona uključuje i oštricu skalpela, svima nam je verujem jasno. Stoga se postavlja pitanje, s obzirom da je naučno dokazano kako obrezivanje donosi više dobrih nego loših efekatate je stvarno poželjno i pre svega dobro po naše zdravlje, da li su u pravu sve one nacije koje to rade odmah po rođenju muškog deteta. Ili nisu?
Između religije i nauke, kulture i predrasuda, drevnih običaja i savremenih saznanja, obrezivanje je možda poslednji muški tabu koji je opstao uprkos opštim tokovima emancipacije.
Ideja o obrezivanju je starija i od Starog zaveta i prva slika koja opisuje ovaj proces pronađena je na zidu egipatske grobnice sagrađene 2400 godine pre nove ere. Zašto je to tada rađeno nije uspeo da odgonetne ni David l.Gollaher istraživač javnog zdravlja koji se najviše od svih naučnika bavio ovom temom i između ostalog napisao knjigu „Obrezivanje: Istorija najkontroverznije svetske hirurške operacije“.
Teorija koja objašnjava religioznu pozadinu ovog obreda kaže kako je njegova poenta zapravo u uzimanju krvi iz seksualnog organa što bi bio čin poput menstruacije tj. otvaranje puta ka svetu odraslih. Jevreji su ovaj običaj preuzeli od svojih robovlasnika i pretvorili ga u znak svoje vere i posvećenosti Bogu, što su 2000 godina kasnije preuzeli i Muslimani. Bilo kako bilo, nas u ovom trenutku svakako više zanima medicinska pozadina priče o obaveznom obrezivanju koja se kao takva prvi put javila u Americi.
Medicinski aspekt obrezivanja desio se, po Gollaherovom istraživanju, 1870. godine kada je čuveni hirurg na njujorškom Menhetnu lečeći petogodišnjaka sa delimično paralizovanom nogom primetio da je njegov penis obavijen veoma uskom kožicom koja je uzrokovala hroničan bol i pomenutu paralizu, pa je dečak nakon njenog odstranjivanja povratio kontrolu nad svojom nogom. Sličan rezultat je postigao kod još nekoliko pacijenata i nakon što je objavio svoju studiju i druge njegove kolege su počele da obrezuju svoje pacijente pokušavajući da izleče širok dijapazon oboljenja. Dodatni argument u korist obrezivanja se pojavio 30tih godina prošlog veka kada su brojna istraživanja nagovestila kako ono pomaže u sprečavanju kancera penisa i prostate, pored toga što je već utvrđeno kako se na ovaj način sprečava širenje velikog broja infekcija (najnovija istraživanja su otkrila da se to odnosi čak i na HIV infekciju). Od tog trenutka u SAD-u se godišnje izvedu milioni ovih intervencija pa Amerika tako postaje najveći bastion neonatalnog obrezivanja. Drugi, naravno, ostaje Izrael gde je to i dalje posledica verskog rituala.
Od trenutka kada su shvaćeni svi medicinski benefiti obrezivanja ono postaje jedna od najrutinskijih operacija širom Amerike, što kod nas ipak nije slučaj.
U Srbiji se ova intervencija obavlja ili iz verskih razloga kod Jevreja ili Muslimana na ovoj teritoriji ili onda kada lekar to preporuči kao lek u slučaju fimoze odnosno bolova pri erekciji ili mokrenju. Kod nas se, dakle, ova intervencija gotovo nikada ne obavlja preventivno već isključivo onda kada je ona medicinski već neophodna. U Americi je ona i dalje rutinska, mada je i tamo i pored brojnih novih istraživanja i otkrivanja njenih benefita, obrezivanje u znatnom padu u odnosu na ranije godine. Statistika, naime, kaže da je 60tih i 70tih godina prošlog veka bilo 85% obrezane novorođenčadi, da bi danas taj broj pao na nekih 70%.
Postavlja se pitanje, otkuda ovakav pad koji svakako nije ekvivalentan povećanju spiska bolesti po koje obrezivanje ima pozitivno dejstvo? Kao glavni razlog roditelji najčešće navode odluku da ne žele svojoj deci da nanose bol. Stara uverenja su nas učila kako nervni sistem deteta nakon rođenja još uvek nije potpuno razvijen te samim tim ni sposoban da da ga oseti, ali moderna istraživanja navode na drugačije zaključke zbog čega sve više roditelja odlučuje da odluku o tome da li će ga obrezati ili ne prepuste svom detetu kada odraste. Osim naravno onih koje neko obolenje primora da to ipak urade u ranoj mladosti, onda kada je detetu obrezivanje još i veća trauma nego nakon rođenja. Drugi razlog zbog koga se odustaje od neonatalnog obrezivanja svakako je i finansijski faktor jer se intervencija plaća. Uz sve to i globalizacija doprinosi ovom trendu jer je u Americi sve veći broj doseljenika koji nisu skloni obrezivanju.
Paradoksalno, pad broja obrezivanja dešava uporedo sa porastom broja naučnih studija koje pokazuju kako je kožica na penisu ekvivalentna slepom crevu ili umnjaku – evolucioni izrastak koji nema nikakvu drugu svrhu osim skupljanja infekcija.
Realno, nema ni jednog pravog zdravstvenog razloga da se neonatalno uklanja, ali postoje brojni preventivni medicinski razlozi da se ipak odstrani. Prvi su stigli posle II svetskog rata tokom koga su brojni vojnici koji nisu imali normalne higijenske uslove oboleli od raznih polnih infekcija koje su mogle biti izbegnute da su bili obrezani. Kada su već oboleli, najčešće od fimoze, obrezivanje je bilo jedini lek. Njegovo preventivno dejstvo kod raznih oblika kancera je odavno utvrđeno, a naučnici su 80tih godina prošlog veka utvrdili da isto ima i kada je u pitanju infekcija HIV-a.
Do prvog zaključka sa tim u vezi je došao jedan naučnik koji se zapitao kako to da su odlazeći kod istih inficiranih prostitutki neki Kenijci zaraženi HIV-om, a neki ne da bi potom utvrdio kako je većina ovih drugih bila obrezana. Kasnije su usledila detaljna istraživanja na teritoriji južne Afrike koja su dovela do istog zaključka i onog još važnijeg da je obrezivanje na ovoj teritoriji moglo da umanji rizik zaraze HIV-om za najmanje 60%. Slično se potvrdilo i kada su istraživane druge svetske teritorije, pa čak i SAD, jer je svuda zaključeno da nizak procenat obrezanih izaziva visok nivo zaraženih HIV-om i obrnuto. Logično je da sama kožica ne izaziva prenošenje HIV-a, ali se lakše zarazi jer je podložnija otvorenim ranicama, a pritom sadrži i visoku koncentraciju određenih imuno ćelija koje su glavni domaćini ovom zlokobnom virusu.
Protivnici obrezivanja svoj stav najčešće svoj stav opravdavaju stavom da uklanjanje kožice sa penisa umanjuje seksualno zadovoljstvo, ali ih istraživanja demantuju, jer obrezivanje ne samo da ga ne umanjuje, već ga i pojačava.
Većina muškaraca je nakon obrezivanja konstatovala kako im je penis postao osetljiviji, a postizanje orgazma mnogo lakše dok je sam orgazam intenzivniji. Zanimljivo je, pritom, da su i mnoge žene konstatovale porast seksualnog užitka nakon što su im partneri obrezani dok je najslikovitija izjava jedne žene koja je izjavila kako se u seksu sa svojim partnerom nakon što je on obrezan osećala kao da je on sa svog vršnjaka skinuo jedan višeslojni kondom. Inače, žene generalno više preferiraju obrezane muškarce, ako ni zbog čega drugog, onda iz higijenskih razloga. Neprijatan miris polnog organa najčešći je kod muškaraca koji nisu obrezani.
Rastrzano između religije i nauke, favorizovano od većine žena, ali i velike većine obrezanih muškaraca (retki su oni koji su obrezani i žale zbog toga ili žele da vrate svoju kožicu što je zahvaljujući savremenoj medicini takođe izvodljivo), obrezivanje ostaje simbol vezan za sve što u sebi nosi pridev ortodoksnog.
Istorijski je ono prošlo dalek put odplemenskog rituala odrastanja i zavetovanja Bogu kod Jevreja i Muslimana do prevetntivnog leka za brojna polna i razna druga, manje ili više teška, oboljenja. Od karcinomskih tipova papiloma virusa, raka penisa i prostate, genitalnog herpesa, sifilisa, HIV-a i raznih kožnih obolenja, te seksualnih problema jasno je da je kožica prava napast za zdravlje muškarca ali i žene jer neobrezan penis i kod naše partnerke može da izazove rak grlića materice, papilomavirus ili hlamidiju. Po pitanju seksa, jedina negativna posledica koju ima jeste ta što ga ne možete uprašnjavati dve, tri nedelje nakon intervencije.
Stoga, generalno gledano više je argumenata na onoj strani koja se zalaže za obrezivanje, ali da li ćete to stvarno i uraditi, ukoliko niste od onih koji su obrezani odmah po rođenju, ipak je samo vaša odluka. O njoj se možete konsultovati još samo sa lekarom i, naravno, sa svojom partnerkom i sigurno ćete doći do najboljeg rešenja i po nju i po vas, a svakako i po svog vršnjaka.
Text is copyright protected and is the property of esquire.rs and doroteo.rs
